Marion, waarom is het belangrijk om onderscheid te maken tussen proces en product?
Marion: er zijn veel verschillen tussen paarden en mensen. Een paard leeft veel meer in het ‘nu’ en is helemaal niet geïnteresseerd in een eindproduct. Tegenovergesteld hebben wij mensen veel interesse in een eindproduct, dat zit in onze natuur. Een paard als prooidier wil zich comfortabel voelen op dit moment, nu. Een mens moet ook over morgen nadenken. Als je met je paard begint te trainen en je denkt alleen maar aan het eindproduct, dan ben je teveel gefocust op het eindplaatje en denk je alleen maar aan de toekomst. Dat helpt niet echt mee om je paard iets te leren. Bijvoorbeeld, hoe leer je je paard een aantal passen achterwaarts? Eerst moet hij snappen wat hij moet doen. We moeten de communicatie opbouwen. Laten we zeggen dat je op de grond begint en tegenover je paard staat. Je raakt zijn neus aan en drukt zacht met je vinger. Het moment dat hij achterwaarts beweegt met zijn lichaam op jouw verzoek, moet je meteen belonen en de druk weghalen. Vergeet ook niet uit te ademen. Als je dit een paar keer herhaalt, snapt je paard wat je bedoelt en zal je vanzelf meer aanbieden. Hij beweegt ook zijn benen en neemt een pas achteruit. En als je dooroefent, kan hij zoveel stappen achterwaarts als jij maar wil. Maar zou je vergeten in het begin zijn kleinste antwoord te belonen en meteen VIER passen doorvragen om achterwaarts, dan zal hij niet snappen hoe hij de beloning krijgt en wordt hij stijf, boos, tegendraads of hij bevriest. In deze hoedanigheid kan hij niets leren. Als je wil dat je paard gevoelig wordt voor jouw gedachten en energie, dan moet je je hiervan bewust zijn. Je moet een proces-gerichte manier van trainen hebben. Betekent dit dat je geen doel mag hebben? Marion: Je moet wel een plan hebben natuurlijk. Het is noodzakelijk om een lange termijn visie te hebben. Dan kan je de weg naar je doel visualiseren. En dan kan je focussen op het proces. Maar je moet er geen tijdslimiet aan koppelen. Je wil je doel bereiken, maar niet perse morgen, of volgend jaar. Je paard zal je wel vertellen wanneer jullie er klaar voor zijn. Bent vertelt vaak tijdens zijn clinics; People do not know what they want, but they want it now… Marion: "Mensen weten niet precies wat ze willen, maar ze willen het NU..." Een hele mooie en kloppende zin, maar hierin liggen twee dingen verborgen; mensen hebben een doel en een tijdslimiet. Een doel hebben is goed, maar een tijdslimiet helpt je paard echt niet. Zeker niet als mensen nog niet precies weten wat ze willen. Dingen willen is goed, maar dingen NU willen is niet de weg om ergens te komen. En een ander ding is bijvoorbeeld; Als je een paard de overgang van stap naar draf leert, dan doe je dat het liefst wanneer de stap goed voelt. En pas als het paard snapt wat je bedoelt (lees proces), kan je de overgang op een bepaalde plaats maken, zoals bij de letter A (lees product). De letters in de rijbaan zijn er niet voor het paard. Als je de overgang te snel op een bepaalde plaats wil, zal het paard niet kunnen leren. Hij moet je al snappen, om het op elke gewenste plaats te kunnen uitvoeren. Soms worden mensen té gefocussed en dat helpt niet mee in het leerproces. Dat is een voorbeeld uit de praktijk. We zeggen altijd; twee zielen willen wat twee lichamen kunnen. Als mens moeten we inzicht krijgen in de ziel van het paard, voordat het paard in onze ziel kan komen. Wij moeten de grens over. Het paard zal dan op dezelfde weg willen reizen. Dus, het is beter om gewoon een fijne tijd samen te hebben, zonder oefeningen? Marion: natuurlijk is het heerlijk om gewoon in het bos te zijn met ons paard. Maar misschien loop je in cirkels en kom je weer op dezelfde plaats waar je gestart bent. Het aller belangrijkst is harmonie natuurlijk en dat je samen dingen meemaakt. Is het bos de juiste ervaring? Jazeker, maar op een dag ken je het bos op je duimpje en heb je alles gezien. Je boekt geen vooruitgang meer. Dan is het fijn als er weer uitdaging is in de vorm van weersomstandigheden bijvoorbeeld. Dingen samen ervaren en delen. Als je samen positieve gevoelens deelt, smelt je steeds meer samen. En groei je samen. En een mens is blij als hij kan ontwikkelen en groeien en leren. En het paard? Marion: een paard is een paard natuurlijk. Hij heeft het niet nodig om te ontwikkelen zoals een mens. Maar hij is gevoelig voor de emotie van zijn mens. En als die blij en positief is, voelt hij dat zeker. Wat raad je aan voor leerlingen die veel ambitie hebben? Marion: het is een goed idee om te blijven denken aan wat het paard nodig heeft. Als je prijzen wil winnen, dan wil je dat je paard met je mee wil werken. Je moet goed bedenken wat je wil: het proces of het product. Daar ligt het grote verschil weer. Als je een wedstrijd of test ziet als een doel en niet als een moment onderweg, dan wordt je gespannen en gestressed. En dat is ook een verklaring voor de academische ruiter: veel van de academische ruiters hebben moeite om een test te doen, want ze willen het gevoel van stress en spanning niet. Maar als je de test kan zien als een check-up onderweg, dan kom je erachter waar je al goed in bent en waar nog huiswerk ligt. Dan is het meer een check-moment onderweg. Maakt leren ons gelukkig? Marion: soms lijkt het erop dat je als trainer de weg al een heel eind kent en de leerling niet gelukkig is op dit moment. Bijvoorbeeld bij de volte in draf. De leerling is niet tevreden met de cirkel en ik vraag dan: Waar voelt het niet goed? Dan zegt de leerling vaak: Niets voelt goed! Dan zeg ik: Ok, maar wat werkt er nog wel goed? Hebben we de snelheid goed? Ja. Ok, hebben we de richting goed? Ja, dat was ook ok. En hoe was de vorm van de cirkel? Dat klopte ook wel. Nou, wat was dan het probleem? Ik verloor de buiging van de wervelkolom. Ok, wanneer lukte dat nog wel? In stap, op de linkerhand. Ok, dan gaan we daar weer naar terug en bouwen we de oefening opnieuw op. Dus als je de conclusie trekt zie je dat er meer dingen zijn die wel goed gaan en maar een paar die niet goed gaan. Als je blijft focussen op je succesjes, kan je daarna in detail gaan en oefenen wat nog niet lukt. Daarmee laat je het eindproduct los. Je knipt het proces in kleine stapjes en je checkt stap voor stap het proces. Je kan het vergelijken met een fabriek waar stoelen met 4 poten worden gemaakt. Als er per ongeluk een stoel uitkomt met maar 3 poten, dan ben je te laat om er nog iets aan te doen. maar kijk je naar waar het in het proces mis ging, dan kan je het daar aanpassen en worden de stoelen weer met 4 poten afgeleverd. Heb jij bepaalde regels waar je mee werkt t.a.v. progressie en productie? Marion: Je maakt van alle oefeningen kleine stapjes en dan bouw je stap voor stap alles op. Kan je een voorbeeld geven in schouderbinnenwaarts? Marion: een nieuwe leerling krijgt meer begeleiding in het werken met die kleine stappen. En meestal helpt het niet om de oefening bij de naam te noemen, maar het over de communicatie te hebben. Vervolgens kom je op het niveau van de zijgangen. Ik leg uit hoe het eruit ziet en hoe het voelt. Het aanleren van de schouderbinnenwaarts is niet veel anders dan het aanleren van de volte. Je splitst de oefeningen weer op in bijvoorbeeld snelheid, richting, stelling, buiging en verzameling. Dan heb je 5 punten om op te letten. Per week kan je er een aandachtpunt bijvoegen, om het simpel te houden. Want om 20 punten in balans te houden is een hele kluif. De leerling moet weten dat hij zich op het proces richt, dan lukt het wel. Ik leg ook uit dat de leerling aandacht geeft aan wat wel lukt. Als ik ze zou vertellen wat er niet lukt, is dat hetzelfde als; Denk niet aan een roze olifant. En dan denk je er juist wel aan. En aangezien het paard gevoelig is voor onze energie en gedachten, dan denkt het paard ook aan die roze olifant. Dit voorbeeld is misschien grappig, maar wat te denken van de gedachte; Ik hoop niet dat mijn paard schrikt en dat hij niet over de buitenschouder wegloopt. Ik vertel mijn leerlingen dat ze vooral denken aan wat wel lukt. Wat vind je van een trainingsplan op papier? Marion: met een nieuwe leerling ga ik altijd even zitten om een plan te maken. Een soort routeplanner dus. Natuurlijk moet de leerling zelf zijn weg vinden met zijn paard, maar ik kan daar de navigator bij zijn. Of proces mananger. Als je weet dat het allemaal over het proces gaat, kan je de spanning loslaten. Want in een proces is er altijd iets wat lukt. Het is makkelijker om plezier te hebben samen met je paard, dan wanneer je je paard in een eindplaatje probeert te drukken. Plezier is de basis van een hobby. We zijn niet verplicht om te rijden, we mogen rijden. Dankjewel Anna voor het interview.
0 Comments
Leave a Reply. |
Marion
Archives
January 2024
Categories |